Plak Çalar

           

         Ben bir plak çalarım. Hani şu ilk çıktıklarında üstünde tek bir çizik bile olmayanlardan.Kim tarafından evine alındıysa evinin baş köşesine konulup her gün tozu alınıp temizlenenlerden.Sesim çok güzeldir her türlü taş plaktaki şarkıyı kusursuz bir biçimde çalabilirim bütün şarkılara eşlik edebilirim daha doğrusu çalabilirdim ve eşlik edebilirdim.Sesim hiç bozulmaz bütün plakları aynı akıcılıkta çalabilirim sanıyordum fark etmemişim, çaldığım her şarkı eskitmiş beni,önce sesim bozulmuş sonra akıcılığım.Yavaş yavaş her şarkıda takılmaya başlamışım.

    Ben bir plak çalarım ve sanırsam artık bozuldum, üzerime takılan plaktaki, çalmaya çalıştığım, şarkının en güzel en duygulu yerinde takıldım kaldım, ne ileri gidebiliyorum ne de geri.Tüm bu bozukluğuma, takılıp kalmama rağmen bana nasıl olduğumu sorarsanız halimden memnunum çünkü bu şarkı uzun zaman sonra çalmaya çalıştığım en güzel şarkı ve ben bu şarkıyı çok seviyorum ama artık şarkının bir kısmını çalmak bana yetmiyor ben şarkının hepsini çalmak istiyorum.Şarkının hepsini çalmayı başaramazsam bütün bozuk plakların gittiği gibi benim gideceğim yer de büyük ihtimalle antikAcılar çarşısı...

 MUTLAKADAM

Hayal Şehri ve Adam

       Bir adam Hayal adlı şehirde tek başına yaşıyordu.Bu şehirde gökyüzünün rengi başka mavi, çam ağaçlarının yeşili başka yeşil, çiçeklerin kokusu başka kokuydu ve adam gökyüzünün mavisine sevdalıydı.Bu adam şehre kimseyi almıyordu çünkü onun sevdiği şeyleri başkalarının da sevmesinden korkuyordu.Bu adam ayda iki kere yaptığı gibi Hayal Şehri'ne özgü olan bir şişe Hayal içkisini alıp maviliğinin derinliklerinde üzüntüleri, sevinçleri saklayan denizin karşısına geçti, şişeyi açtı ve şişenin yarısını denize döktü; yaptığı bu hareketi ,eski uygarlıkların tanrılarına sunduğu adak misali, bir tür adak sayıyordu kendince.Adam içmeye başladı yavaş yavaş içti ve şişenin dibini gördüğünde şehrin güzelliğini haykırdı, sevdalı olduğu maviliğe bakarak ama farkında olmadan çok yüksek sesle söylemişti bunu ve sadece adama ait olan şehrin güzelliği ve özelliğini diğer şehirlerde yaşayan insanlar da duymuştu.Gökyüzünü gri bulutlar kaplamaya başladı, mavilik tamamen kayboldu adam çok sarhoş olduğundan yanlış gördüğünü düşünüp uyumaya gitti.Ertesi sabah uyandığında yağmur devam ediyordu ve her yeniden uyanışında bitkilerin renginin değiştiğini, havadaki kokunun kaybolduğuna şahit oluyordu zaten sevdalı olduğu gökyüzünün mavisini çoktan unutmuştu.Bir sabah uyandığında kendine başka bir şehir aramaya karar verdi çünkü her uyandığında Hayal Şehri'nin eriyip gitmesi yüreğini dağlıyordu.Hazırlıklarını yaptı ve yola koyuldu pek çok şehre girmeyi denedi ama kabul edilmedi, sekiz ay gezdikten sonra en sonunda onsekiz-yirmi kişinin beraber yaşadığı bir yer buldu.Buraya yerleşen herkes kendi hayatını yaşıyordu, herkes kendinden sorumluydu.Adam birkaç ay sonra buraya alıştı ve Hayal Şehri'nden getirdiği içkisini içerken bir kadın gördü.Adam kadına bakmaya doyamıyordu.Yine bir gün kadını izlerken hatırladı, bu kadın Hayal Şehri'nden çıkmış gibiydi kadına her bakışında Hayal Şehri aklına geliyordu. Kadında Hayal Şehri gökyüzüsünün mavisi, ağaçlarının yeşili, çiçeklerinin kokusu vardı kısacası adamın hasret olduğu her şey...
    
        Adam sevdalanmıştı kadına ve bu sefer söylemekten korkuyordu, birilerinin duyup sevdasının güzelliğinin ve özelliğinin kaybolmasından korkuyordu, ikinci defa kaldıramazdı bu acıyı.Gel zaman git zaman bu şehre başka bir adam daha geldi.Bu adam da aynı kadına sevdalanmıştı ve birilerine söylemekten korkmuyordu, kadın hariç herkese söylüyordu.Hayal Şehri'nden gelen adam bunu öğrendiğinde krizler geçirmeye başladı, ona özel sandığı sevgiyi başka biri de duymaya başlamıştı, onun gördüğü güzelliği başka biri de görmüştü.Başka şehirden gelen adam kadına açıldı ve kadına sahip oldu.Hayal Şehri'nin adamı ise geçmişte yaşadıklarından dolayı korkusuna yenik düştü, elindeki fırsatı kaçırdı ve harap olmuş Hayal Şehri'ne döndü.

MUTLAKADAM

Kalp

     Bir kasım akşamı hava kararmaya başlıyor yeni yeni.Şehrin ismini bilmediğim yerlerine yaptığım gibi ismini bilmediğim ama kendim adlandırdığım bir parkta oturuyorum.Havanın kararması ile üşümeye başlıyorum bedenimin üşümesinin haricinde kalbimde üşümeye başlıyor, kalbimi üşüten ise havanın soğukluğu değil içime dolan is kokusu ve galiba kalbimin üşümesi daha çok yakıyor canımı. Kalbimi ısıtmak için nefesimi tutuyorum, girmesin içime akşamın kokusu üşümesin kalbim diye, ama dayanamıyorum öncekilerden daha derin bir nefes alıyorum ve eskisinden daha çok üşüyor bu sefer . Halbuki nefes benim için gerekli nefessizlik kalbim için...

   Eskiden çok severdim ben kasım akşamlarını içime dolan is kokusunu ve bilmezdim bu akşamlarda kalbimin bir dili olduğunu, her is kokusu duyduğum zaman bir iki kelime olsa da bir şeyler fısıldayabileceğini bana.Seni sevmeden önce dilsiz olan kalbim susmaz oluyordu ve yalanlarlar söyleyerek uyutuyordum onu, yalanlarım gece olmuştu kalbim için ve seni gördüğümde sanki güneş doğmuş gibi yeniden uyanıyordu her seferinde...

   Gittiğinden beri sonsuz bir uykuda kalbim ve kalbim için her şey tersine döndü sıcaklar soğuk, soğuklar sıcak, mutluluklar hüzün, hüzünler mutluluk, gündüzler gece, geceler gündüz ve galiba konuşmayı da unuttu.İs kokan gecelerde dışarı çıkmayı da bıraktım zaten, üşümesin rahat uyusun diye kim bilir belki başkası doğar gecesine...

'' Sevdiklerimiz gün gelir sevmediklerimiz olur ''

MUTLAKADAM

Dünyalar

    
    Bir Dünya, bu Dünya'nın içinde insanlar ve Dünya'nın içindeki insanların içinde başka bir dünya. Dünya'nın içindeki insanlar birbirleri ile sürekli savaş halinde, hepsi kendi savaşında galip gelme peşinde ve hepsinin dilinde farklı farklı kesici, yaralayıcı ve öldürücü silahlar. Dünya'nın içinde yaşayan insanlar bu silahlar ile yanındakine, karşısındakine zarar verme amacında sırf kendi savaşında galip gelmek için.Kimisi bu silahları birileri onun canını yaktığı, kimisi ise hiçbir amacı olmadan sırf kendini tatmin etmek için başkalarına saplama derdinde.
    
     Dünya'nın içindeki insanlar bu silahları o kadar düşüncesiz kullanıyorlar ki ne kadar derine sapladıklarından ne kadar çok can yaktıklarından bir haber oluyor hepsi. Zaman içinde yaraladıkları kişilerin sayısı artıyor ve birikiyor, en sonunda ise Dünya'nın içindeki insanların içindeki dünyada da savaş başlıyor, savaşan her kişinin içinde başka bir savaş...
  
    Zamanla Dünya'nın içindeki insanlar için durum içinden çıkılmaz bir hal alıyor, iki dünyada birden savaşmak ağır geliyor ve içinde yaşadıkları Dünya'da silahları ile yaraladıkları her kişi için kendi içlerindeki dünyada durum daha kötüye gitmeye başlıyor kendi içlerinde ki savaşı kaybetmeye başlıyorlar. İçinde yaşadıkları dünyada zafere ne kadar yaklaşırlarsa içlerindeki dünyada yaptıkları savaşta zaferden o kadar uzaklaşıyorlar farkına varmadan....

      MUTLAKADAM

  



    

Balıkçı ve Denizin Hikayesi

   Bir balıkçı vardı; her sabah ve her akşam bir elinde oltası bir elinde kovası balık tutmaya giderdi denizin karşısına.Kendini vazgeçilmez sanırdı deniz için.Ben olmasam derdi kimi görüp kimi sevecek bu deniz.Balıkçı vazgeçilmez sanırdı kendisini ama sevdalanmıştı zamanında, hor gördüğü denize.Ah balıkçı bir gün gitti yine her zamanki yerine salladı oltasını denizin ta orta yerine, olta takıldı büyük ve ağır bir maddeye.Balıkçı çekti oltasını deniz kabarmaya başladı, balıkçı bir daha çekti deniz daha çok kabardı ve balıkçı önünde duran taşın üstüne çıktı daha kuvvetli çekebilmek için, aslında bilmiyordu ki çekmeye çalıştığı denizin yüreğiydi, ağır gelmişti bu yürek balıkçıya ve kabaran deniz yuttu balıkçıyı bir çırpıda çekti onu yüreğine doğru, en derinlere.Balıkçı ölmüştü ve balıkçının sevdalandığı deniz kendini vazgeçilmez sanan balıkçıya mezar olmuştu bu hikayede.

''Deniz'e ve onun Balıkçı'sına ithafen''

MUTLAKADAM

Otobüs

     Duraktayım, otobüsün gelmesini bekliyorum.Çevremde benimle beraber otobüs bekleyen iki üç insan var, kim bilir onlar nereye gitmek ne yapmak için bekliyorlar.Otobüs göründü ve yavaşça yaklaştı durağa, kapısı açıldı ve otobüse bindim.Her zaman yaptığım gibi otobüsün arkalarına doğru ilerlemeye başladım ama otobüsün bir sonu yoktu, ben ilerledikçe otobüs uzuyordu sanki.

     Oturacak pek yer yoktu otobüste, boş olan yerler de hiç bitmeyecek gibi görünen koridorun sonlarındaydı.Otobüs hızlandı artık viraja her girişimizde sendeliyordum, tümseklerden her geçişimizde düşecek gibi oluyordum.Dengede durmaya çalışmaktan artık yorulmuştum biraz daha çabalayıp sonu yokmuş gibi görünen koridorun sonlarında ki koltuklara oturmak için adımlarımı hızlandırdım ve adımlarımı hızlandırdığım sırada yorgunluktan ve otobüsün çıkardığı zorluklardan olsa gerek dengemi kaybedip yere düştüm, koltuklarda oturanlar beni izliyordu.Yere düştüğümde etrafıma baktım,etrafımda ki insanlara, kimse yardım etmek için yeltenmedi sadece izliyorlardı halbuki kendi başıma yerden kalkmaya yetecek kadar gücüm yoktu yorulmuştum.Ben etrafıma bakarken arkadan gelen biri kolumu kavradı ve beni ayağa kaldırdı dengede durmam için bana destek oldu.Beni yerden kaldıran ve bana destek olan kişi otobüsü beraber beklediğim, beraber bindiğim iki üç insandan biriydi bu kişinin arkasında durakta beraber olduğum diğer kişileri de gördüm; yardım edecek olan iki üç insanı...

    Otobüsün arkasına doğru gelmeye başladım boş koltukların olduğu yere sanki o sonu olmayan koridor sonlanmış gibi boş koltuklara yaklaşmıştım rahatladığımı hissettim en sonunda dinlenebilecektim ama ben bu düşüncelere dalmışken birden arka camdan geçtiğimiz yolları görebildiğimi farkettim; nerelerde dengemi kaybettiğimi, nerelerde sendelediğimi.Arka camdan dışarıya bakarken otobüs durdu ve kapıları açıldı galiba ben son durağıma gelmiştim inme vaktim gelmişti daha oturup dinlenmeye vakit bulamamışken... 

'' Ya hayatı yaşamak için geç kaldıysak ? ''

           MUTLAKADAM

Zaman

   
      Evde oturup boş boş televizyon izlemekten, boş boş Faceebok'ta Twitter'da gezinmekten sıkıldım; kulaklığımı da yanıma alıp dışarıya çıktım biraz dolaşıp kafamı dağıtmak ve zihnimi dinlendirmek amacındaydım.Oturduğum evin bulunduğu kattan asansör ile aşağı inmem asansörü yukarı çağırmam ile kırk saniyeden uzun sürüyorudu.Asansörü çağırdım asansöre bindim ve aşağıya indim, saat akşam ezanının okunmasına yakındı.Kızıla çalan havayı içime çektim ve kulaklığımı taktım; mp3 çalarımda ''Tom Odell - Another Love'' adlı şarkısı çalıyordu.Müzik eşliğinde mahallemden dışarı doğru yürümeye başladım.Mahallenin yakınlarında ki bir parkın yanından geçerken dört,beş çocuğun toplandığını gördüm; oyun oynuyorlardı.Birden zihnim geçmişe döndü; kendi çocukluğuma.Bende arkadaşlarımla toplanıp oyun oynardım,o zamanlar tek eğlencemiz buydu.

      Ben bunları düşünürken okunmaya başlayan akşam ezanı ve ezan sesine karışan çocuğunu eve çağırmak için balkondan bağıran bir annenin sesi düşüncelerimi böldü.Annesinin sesini duyan çocuk arkadaşlarına oyundan çıkması gerektiğini söyledi ve telefonunu cebine koyup yola koyuldu.Diğer çocuklarda akşam ezanı ile birlikte eve gitmeleri gerektiğini anladılar ve onlarda telefonlarını ceplerine koyarak dağıldılar.

      Çocukların kalktığı ,parkın içindeki, banka doğru yürüdüm ve banka oturdum, düşündüm acaba yaptıkları doğru muydu yani telefondan oyun oynamaları.Benim zamanımda oyunlar böyle oynanmazdı iki ağacı kale yapar oynardık, topumuz olmadığı zamanlarda boş plastik şişeleri, çam kozalaklarını top yapar oynardık; bunun için bana göre yaptıkları yanlıştı ama onlara göre doğruydu belki de.Bunları düşünürken bir sonuca vardım: Zaman neyin doğru neyin yanlış olduğunu değiştiriyordu ve eylemlerin nasıl yapıldığını...

''Eylemlerin yapılışı zamanla değişir,sevme eyleminin değişmesi gibi''

MUTLAKADAM