Kalp

     Bir kasım akşamı hava kararmaya başlıyor yeni yeni.Şehrin ismini bilmediğim yerlerine yaptığım gibi ismini bilmediğim ama kendim adlandırdığım bir parkta oturuyorum.Havanın kararması ile üşümeye başlıyorum bedenimin üşümesinin haricinde kalbimde üşümeye başlıyor, kalbimi üşüten ise havanın soğukluğu değil içime dolan is kokusu ve galiba kalbimin üşümesi daha çok yakıyor canımı. Kalbimi ısıtmak için nefesimi tutuyorum, girmesin içime akşamın kokusu üşümesin kalbim diye, ama dayanamıyorum öncekilerden daha derin bir nefes alıyorum ve eskisinden daha çok üşüyor bu sefer . Halbuki nefes benim için gerekli nefessizlik kalbim için...

   Eskiden çok severdim ben kasım akşamlarını içime dolan is kokusunu ve bilmezdim bu akşamlarda kalbimin bir dili olduğunu, her is kokusu duyduğum zaman bir iki kelime olsa da bir şeyler fısıldayabileceğini bana.Seni sevmeden önce dilsiz olan kalbim susmaz oluyordu ve yalanlarlar söyleyerek uyutuyordum onu, yalanlarım gece olmuştu kalbim için ve seni gördüğümde sanki güneş doğmuş gibi yeniden uyanıyordu her seferinde...

   Gittiğinden beri sonsuz bir uykuda kalbim ve kalbim için her şey tersine döndü sıcaklar soğuk, soğuklar sıcak, mutluluklar hüzün, hüzünler mutluluk, gündüzler gece, geceler gündüz ve galiba konuşmayı da unuttu.İs kokan gecelerde dışarı çıkmayı da bıraktım zaten, üşümesin rahat uyusun diye kim bilir belki başkası doğar gecesine...

'' Sevdiklerimiz gün gelir sevmediklerimiz olur ''

MUTLAKADAM

Dünyalar

    
    Bir Dünya, bu Dünya'nın içinde insanlar ve Dünya'nın içindeki insanların içinde başka bir dünya. Dünya'nın içindeki insanlar birbirleri ile sürekli savaş halinde, hepsi kendi savaşında galip gelme peşinde ve hepsinin dilinde farklı farklı kesici, yaralayıcı ve öldürücü silahlar. Dünya'nın içinde yaşayan insanlar bu silahlar ile yanındakine, karşısındakine zarar verme amacında sırf kendi savaşında galip gelmek için.Kimisi bu silahları birileri onun canını yaktığı, kimisi ise hiçbir amacı olmadan sırf kendini tatmin etmek için başkalarına saplama derdinde.
    
     Dünya'nın içindeki insanlar bu silahları o kadar düşüncesiz kullanıyorlar ki ne kadar derine sapladıklarından ne kadar çok can yaktıklarından bir haber oluyor hepsi. Zaman içinde yaraladıkları kişilerin sayısı artıyor ve birikiyor, en sonunda ise Dünya'nın içindeki insanların içindeki dünyada da savaş başlıyor, savaşan her kişinin içinde başka bir savaş...
  
    Zamanla Dünya'nın içindeki insanlar için durum içinden çıkılmaz bir hal alıyor, iki dünyada birden savaşmak ağır geliyor ve içinde yaşadıkları Dünya'da silahları ile yaraladıkları her kişi için kendi içlerindeki dünyada durum daha kötüye gitmeye başlıyor kendi içlerinde ki savaşı kaybetmeye başlıyorlar. İçinde yaşadıkları dünyada zafere ne kadar yaklaşırlarsa içlerindeki dünyada yaptıkları savaşta zaferden o kadar uzaklaşıyorlar farkına varmadan....

      MUTLAKADAM

  



    

Balıkçı ve Denizin Hikayesi

   Bir balıkçı vardı; her sabah ve her akşam bir elinde oltası bir elinde kovası balık tutmaya giderdi denizin karşısına.Kendini vazgeçilmez sanırdı deniz için.Ben olmasam derdi kimi görüp kimi sevecek bu deniz.Balıkçı vazgeçilmez sanırdı kendisini ama sevdalanmıştı zamanında, hor gördüğü denize.Ah balıkçı bir gün gitti yine her zamanki yerine salladı oltasını denizin ta orta yerine, olta takıldı büyük ve ağır bir maddeye.Balıkçı çekti oltasını deniz kabarmaya başladı, balıkçı bir daha çekti deniz daha çok kabardı ve balıkçı önünde duran taşın üstüne çıktı daha kuvvetli çekebilmek için, aslında bilmiyordu ki çekmeye çalıştığı denizin yüreğiydi, ağır gelmişti bu yürek balıkçıya ve kabaran deniz yuttu balıkçıyı bir çırpıda çekti onu yüreğine doğru, en derinlere.Balıkçı ölmüştü ve balıkçının sevdalandığı deniz kendini vazgeçilmez sanan balıkçıya mezar olmuştu bu hikayede.

''Deniz'e ve onun Balıkçı'sına ithafen''

MUTLAKADAM

Otobüs

     Duraktayım, otobüsün gelmesini bekliyorum.Çevremde benimle beraber otobüs bekleyen iki üç insan var, kim bilir onlar nereye gitmek ne yapmak için bekliyorlar.Otobüs göründü ve yavaşça yaklaştı durağa, kapısı açıldı ve otobüse bindim.Her zaman yaptığım gibi otobüsün arkalarına doğru ilerlemeye başladım ama otobüsün bir sonu yoktu, ben ilerledikçe otobüs uzuyordu sanki.

     Oturacak pek yer yoktu otobüste, boş olan yerler de hiç bitmeyecek gibi görünen koridorun sonlarındaydı.Otobüs hızlandı artık viraja her girişimizde sendeliyordum, tümseklerden her geçişimizde düşecek gibi oluyordum.Dengede durmaya çalışmaktan artık yorulmuştum biraz daha çabalayıp sonu yokmuş gibi görünen koridorun sonlarında ki koltuklara oturmak için adımlarımı hızlandırdım ve adımlarımı hızlandırdığım sırada yorgunluktan ve otobüsün çıkardığı zorluklardan olsa gerek dengemi kaybedip yere düştüm, koltuklarda oturanlar beni izliyordu.Yere düştüğümde etrafıma baktım,etrafımda ki insanlara, kimse yardım etmek için yeltenmedi sadece izliyorlardı halbuki kendi başıma yerden kalkmaya yetecek kadar gücüm yoktu yorulmuştum.Ben etrafıma bakarken arkadan gelen biri kolumu kavradı ve beni ayağa kaldırdı dengede durmam için bana destek oldu.Beni yerden kaldıran ve bana destek olan kişi otobüsü beraber beklediğim, beraber bindiğim iki üç insandan biriydi bu kişinin arkasında durakta beraber olduğum diğer kişileri de gördüm; yardım edecek olan iki üç insanı...

    Otobüsün arkasına doğru gelmeye başladım boş koltukların olduğu yere sanki o sonu olmayan koridor sonlanmış gibi boş koltuklara yaklaşmıştım rahatladığımı hissettim en sonunda dinlenebilecektim ama ben bu düşüncelere dalmışken birden arka camdan geçtiğimiz yolları görebildiğimi farkettim; nerelerde dengemi kaybettiğimi, nerelerde sendelediğimi.Arka camdan dışarıya bakarken otobüs durdu ve kapıları açıldı galiba ben son durağıma gelmiştim inme vaktim gelmişti daha oturup dinlenmeye vakit bulamamışken... 

'' Ya hayatı yaşamak için geç kaldıysak ? ''

           MUTLAKADAM

Zaman

   
      Evde oturup boş boş televizyon izlemekten, boş boş Faceebok'ta Twitter'da gezinmekten sıkıldım; kulaklığımı da yanıma alıp dışarıya çıktım biraz dolaşıp kafamı dağıtmak ve zihnimi dinlendirmek amacındaydım.Oturduğum evin bulunduğu kattan asansör ile aşağı inmem asansörü yukarı çağırmam ile kırk saniyeden uzun sürüyorudu.Asansörü çağırdım asansöre bindim ve aşağıya indim, saat akşam ezanının okunmasına yakındı.Kızıla çalan havayı içime çektim ve kulaklığımı taktım; mp3 çalarımda ''Tom Odell - Another Love'' adlı şarkısı çalıyordu.Müzik eşliğinde mahallemden dışarı doğru yürümeye başladım.Mahallenin yakınlarında ki bir parkın yanından geçerken dört,beş çocuğun toplandığını gördüm; oyun oynuyorlardı.Birden zihnim geçmişe döndü; kendi çocukluğuma.Bende arkadaşlarımla toplanıp oyun oynardım,o zamanlar tek eğlencemiz buydu.

      Ben bunları düşünürken okunmaya başlayan akşam ezanı ve ezan sesine karışan çocuğunu eve çağırmak için balkondan bağıran bir annenin sesi düşüncelerimi böldü.Annesinin sesini duyan çocuk arkadaşlarına oyundan çıkması gerektiğini söyledi ve telefonunu cebine koyup yola koyuldu.Diğer çocuklarda akşam ezanı ile birlikte eve gitmeleri gerektiğini anladılar ve onlarda telefonlarını ceplerine koyarak dağıldılar.

      Çocukların kalktığı ,parkın içindeki, banka doğru yürüdüm ve banka oturdum, düşündüm acaba yaptıkları doğru muydu yani telefondan oyun oynamaları.Benim zamanımda oyunlar böyle oynanmazdı iki ağacı kale yapar oynardık, topumuz olmadığı zamanlarda boş plastik şişeleri, çam kozalaklarını top yapar oynardık; bunun için bana göre yaptıkları yanlıştı ama onlara göre doğruydu belki de.Bunları düşünürken bir sonuca vardım: Zaman neyin doğru neyin yanlış olduğunu değiştiriyordu ve eylemlerin nasıl yapıldığını...

''Eylemlerin yapılışı zamanla değişir,sevme eyleminin değişmesi gibi''

MUTLAKADAM

Fotoğraf

      
     Bir fotoğrafıma rastladım geçenlerde, mutlu bir aile tablosu.Ben hariç herkesin yüzünde hafif gülümsemeler benim yüzümde ise büyük bir gülümseme, olabildiğince güzel ve kusursuz fakat bu gülüşümün bastırılan duygularımın, gerçekleşmeyen arzularımın bir ifadesi olduğunu ancak anlıyorum.Bu gülüşümün sebebi kendim olduğum için değil, olmasını istedikleri kişi olmaya çalıştığım çalıştığım içinmiş...

     Ben kaybedendim,her ne kadar kazansamda ben kendim değildim.Ben ailemin yarattığı mükemmel kişiyi oynayan bir düzenbaz,kendini yaşayamayan bir acizdim.

''Kusursuz bir gülümseme ancak kendinsen kusursuzdur'' 

                                  

    MUTLAKADAM

Para Üstü

   
 

   Bugün uyandığımda bakkala gidip ekmek aldıktan sonra eve dönerken para üstünü kaybetmiş küçük bir çocuk gibi hissediyordum: Üzgünümdüm ağlamaklıydım, sanki ağlayınca veya üzülünce kaybettiğim, düşürdüğüm şeyi nerede düşürdüğüm nerede kaybettiğim aklıma gelicek ve yeniden benim olacakmış gibi ...

    Ben paramın üstünü kaybetmedim, çocukta değilim, belki bütün bunları hissetmemin nedeni paha biçilemeyecek bir şey kaybetmiş olmamdır. Avucumda tuttuğum şey avucumdan kayıp gittiği için değerini bilmediğim için tekrar elde edemeyeceğim veya sahip olamayacağım bir şey olduğu içindir.

       Ben kaybettim ve bulamıyorum belki ama nasıl bir zaman sonra yerdeki parayı bulan kişi mutlu oluyorsa kaybettiğim şeyi bulan kişi de mutlu olacak, benim kaybettiğim ve üzülmeme sebep olan şey başkasının mutluluğu ve neşesi olacak...

'' Kim bilir belki de bizim üzüntülerimiz başkalarının mutluluğudur. ''

MUTLAKADAM

Gönül Yanılması

   Bir temmuz gecesi aşıyorum sokakları bir başıma.Ne insanlar var sokakta ne de ses sadece bir dal yalnızlık.Kafamda ki sorulara cevap arıyorum belki gökyüzünde belki yerin en dibinde belki de kendi içimde...

    Göz yanılmalarını düşünüyorum hepsinin içinde bir hile bir oyun var, gözü kandırmaya yönelik acaba aşkta bir gönül yanılması mı diye sormadan edemiyorum kendime. Aşkı ilizyona benzetiyorum onunda aşamaları var,ilizyon gösterisinde olduğu gibi.

     Aşk önce bir hedef seçer kendine sonra gösterisini koyar sahneye.Gösterinin birinci bölümüne vaat denir mutlu eder insanı, mutluluk sonsuzmuş hissini verir onu size yaşatır,inanmanızı sağlar ikinci bölüme dönüştürme denir sizi kendisinin kölesi yapar aklınızın kontrolü kalbinize geçer mantıklı düşünemez olursunuz, aklınızla değil de duygularınızla hareket etmeye başlarsınız ve son bölüm prestij mutluluk doruk noktasına ulaştığında gerçeği gösterir aşk ve sana gösterdiği her şeyi geri alır.Neyin gerçek neyin sahte olduğunu anlayamaz olursunuz duygularınızla aklınız savaşır ruhen çökersiniz.Kendinize geldiğinizde ise elinizde kalan kocaman bir hiçtir sadece.Yine kanmışsınızdır aşkın oyunlarına kendinizi bilmezcesine...

'' Gönül de kana kana kanmamayı öğrenir aşkın oyunlarına ''

MUTLAKADAM

Çocuklar

   
     Oturuyorum, saat kahvaltı sonralarına denk geliyor; çocukların en çok olduğu vakit bu vakit. Karşımda salıncak, kaydırak, tahterevalli ve bir düzine çocuk. Buradayım çünkü mutluluğun sırrını arıyorum, buradayım çünkü çocuklar hep mutlu, çocuklar hep gülüyor, çocuklar hep çocuklar...

      Kimisi kaydıraktan kayıyor kimisi sallanıyor kim bilir her birinin ne hayalleri var. Salıncakta sallanan çocuk ileri doğru her sallandığında biraz daha mutlu oluyor. Ona göre imkansız diye bir şey yok; sanki biraz daha hızlı sallanırsa gökyüzüne değecek ve hedefine ulaşacak öte yanda arkadaşını kovalayan başka çocuk tek amacı arkadaşını yakalamak, sanki varoluş amacı o. Karnının acıkması, düşüp bir yerlerinin kanaması ne de başka şeyler hiç umrunda değil hep mutlular.

    O yaşlarda aşk nedir bilmezler diyesim geliyor ama aşk nedir aslında onlar daha iyi biliyor çünkü çocuk gibi düşünüyorlar büyük gibi değil.Onlara göre aşk birbirlerini kovalamak, birbirlerini salıncakta sallamak, birbirlerinin tahterevallide karşısına oturmak onların sevgilerini anlatma şekilleri bu kaybetmekten korkmuyorlar, bağlanmıyorlar bu yüzden hep mutlular. O olmazsa başkasını kovalarım, başkasını sallarım gibi düşünüyorlar; ne de olsa çocuklar.

 '' Çocuklar gibi mutlu olmak için büyükler gibi düşünmeyi bırakmalıyız ''

MUTLAKADAM

Karı Koca

     Bugün sanki resimler, müzikler, anılar bana karşı birlik olmuş ızdırap çektirmeye çalışıyorlardı. Kendimi evden dışarı attım olabildiğince mutsuz ve yorgunumdum buna rağmen gördüğüm herkese gülümsüyor; içimde kopan fırtınayı gizlemeye çalışıyorumdum: Hani karı kocalar bir yere konuk oldukları gün kavga ederler ama konuk oldukları yere gidince hiçbir şey yokmuş gibi davranıp eve geldikleri zaman yine küs olurlar ya işte o misal.

      Dışarıda, çevremde insanlar varken mutlu gözüküyor mutluluk saçıyor ve espiri yapıyorum ama yalnızken mutsuzum,yalnızken üzgünüm, yalnızken ruhum ve bedenim karı koca misali yeniden küsüyorlar birbirlerine hiç barışmayacaklarmış gibi...

'' Mutsuz insanlar da gülümser ama nedenleri farklıdır diğerlerinden ''

MUTLAKADAM

  

Küçük Çocuk

    Uyandım,uyandığımda  güneş penceremin tam karşısından, karanlığa meydan okurcasına yüzünü göstermeye başlamıştı.Yedinci kattaki odamın penceresinden insanları seyretmeye başladım.Beton yığınlarının yanından yürümeye başlayan insanları, kimisi spor yapmak için koşuyordu kimisi işe, kimisi okula yetişmek için...

   Tüm bu olanları seyrederken senin ''Ben gidiyorum'' dediğin aklıma geldi.Ben küçükken sabahları annem de markete gitmeden önce '' Ben gidiyorum'' derdi, ama sonra ''geri dönücem korkma''diye eklerdi, gittiği zaman korkardım ama geri dönmeyeceği için değil gittiği için çünkü annemin yanımda olmayacak olması korkuturdu beni.Sen ''gidiyorum'' dedin ama ''geri dönücem'' diye eklemedin.Şimdi evde yalnız kalan küçük çocuk gibi korkuyorum, geri dönmeyeceğinden.

'' Gidenler geride bıraktıklarını almayı unuturlarmış her zaman ''

MUTLAKADAM

Mayıs Akşamı

    Bir mayıs akşamı güneşin kızıllığı sarmış dört bir yanımı yürüyorum.Yürüyorum  sanki yürümekten yorulunca veya yol bitince karşıma sen çıkacakmışsın gibi. Yolun etrafında uzunlu kısalı ağaçlar var, kimisinin dalı kırılmış kimisinin meyveleri ve yaprakları saçılmış dört bir yana buna rağmen rüzgarın dansına eşlik ediyor her biri.
Dallarını kıran,meyvelerini ve yapraklarını döken rüzgarın dansına...

     Yol uzadıkça uzuyor sanki hiç bitmeyecekmiş gibi aslında bitmesini de istemiyorum çünkü attığım her adımda sen geliyorsun aklıma. Adını fısıldıyorum yanımdaki taşa zaten adını fısıldayabildiğim bir taşlar var bir de kuşlar şu koskoca dünyada.
 
     Her şey yolunda gitmiyor artık çünkü sen her şey yolunda giderken gittin. Sen gittikten sonra yolunda giden ne varsa yoldan çıkardım, gitmeyip bende kalsınlar diye...

'' Artık hiçbir şey yolunda gitmiyor çünkü yolunda giden her şey gidiyor benden.''

MUTLAKADAM

  NOT : İlk yazım olduğundan dolayı saçmalamış olabilirim,yazım hatalarım da olabilir,özeleştirimi yapmam gerekirse yazıda biraz kopukluk var ama yaza yaza gelişeceğimi umut ediyorum .Okuduğunuz için teşekkür ederim saygılarımla.